به نقل از «قدس آنلاین»

نامزدهای «داستان و شعر انقلاب» معرفی شدند

تاریخ انتشار: ۲۹ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۷۸۰۹۹۹

نشست خبری این جشنواره با یاد جلال آل‌احمد، محمود گلابدره‌ای، اکبر خلیلی، امیرحسین فردی، سیدحسن حسینی، سلمان هراتی، قیصر امین‌پور و طاهره صفارزاده در حوزه هنری برگزار شد.

تیمور آقامحمدی، دبیر اجرایی سیزدهمین جشنواره داستان و شعر انقلاب در ابتدای این نشست جشنواره داستان و شعر انقلاب را فرصتی برای نویسندگان و شاعران حرفه‌ای دانست که به دغدغه‌ها، مسائل و دستاوردهای انقلاب اسلامی پرداخته‌اند و گفت:  این دوره از جشنواره با تغییر رویکرد در پی خلق و آفرینش آثار دقیق و اصولی با موضوع انقلاب اسلامی بوده است و حوزه هنری به عنوان نهاد فرهنگی مولف همواره در پی تولید، خلق و کشف آثار هنری است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ادامه میلاد عرفان‌پور، مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری در سخنانی گفت: مرکز آفرینش‌های هنری در این دوره بنا دارد  اتفاقات اثرگذار و نوآورانه را بیشتر پیش ‌روی خود قرار دهد و موضوع اهتمام خود بداند.

او با اشاره به نگاه مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری به رویدادهایی که بنابر ضرورت و نیاز برنامه‌ریزی شده‌اند و از جمله کارهای روی زمین مانده و اولویت ادبیات انقلاب اسلامی هستند، اظهار کرد: حوزه هنری متولی ادبیات انقلاب اسلامی است و گفتمان انقلاب اسلامی در آن جلوه می‌کند؛ ادبیاتی که راوی گفتمان انقلاب اسلامی است، مدنظر ماست. 

عرفان‌پور  با بیان اینکه ادبیات هنر اصلی ما در ایران است، افزود: شعر با پیشینه‌ای که دارد از بیشترین پیشینه برخوردار است و بیشترین اوج را در میان هنرها دارد. داستان ما اگرچه از داستان‌های جهان عقب‌ماندگی‌هایی داشته ولی در سال‌های اخیر به رشد خوبی دست پیدا کرده و در حال نزدیک شدن به کاروان داستان منطقه و جهان است.

وی با تاکید بر ضرورت توجه ویژه به ادبیات به عنوان هنر مادر گفت: ادبیات هنر کلیشه‌ای، تفننی و جنبی که همچون سینما صنعتی جاافتاده دارد، نیست بلکه پایه هنرهای دیگری مثل سینما و موسیقی است و اگر رشد کند سینمای ما به رشد می‌رسد و موسیقی ما غنی می‌شود. ادبیات ریشه‌ای پراهمیت دارد و ما باید بیش از پیش قدر ادبیات را بدانیم و روی آن سرمایه‌گذاری کنیم چراکه سرمایه‌گذاری روی ادبیات سرمایه‌گذاری برای فرهنگ ایران‌زمین است.

مدیر مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری افزود: اگر امید به آینده داریم و باور داریم آینده انقلاب روشن است باید بدانیم که این ادبیات است که می‌تواند این آینده را ترسیم کند و ذوق و شوق و رغبت گذشت از موانع را به انسان ایران اسلامی دهد.

بهزاد دانشگر، دبیر سیزدهمین جشنواره داستان و شعر انقلاب در ارائه گزارشی از روند این دوره از جشنواره تشریح کرد: سیزدهمین جشنواره داستان و شعر انقلاب در حالی آغاز شد که به دلیل شیوع ویروس کرونا دو سالی بود که رویدادها تعطیل شده بود ولی این دوره با یک اتفاق مهم مجددا از سر گرفته شد و آن هم افزایش چندبرابری میزان جایزه‌های این جشنواره بود که توجه نویسندگان و داستان‌نویسان را به خود جلب کرد. در این دوره به برگزیده رمان بزرگسال ۲۰۰ میلیون تومان، به برگزیده رمان نوجوان ۱۰۰ میلیون تومان، به برگزیده مجموعه داستان ۱۰۰ میلیون تومان و به برگزیده مجموعه شعر ۵۰ میلیون تومان تعلق خواهد گرفت. البته قرار است ۵۰ میلیون تومان هم از سوی دفتر شعر به برگزیده مجموعه شعر اهدا شود و سقف برگزیده شعر هم به ۱۰۰ میلیون تومان برسد.

اوبا اشاره به اینکه از چهار اثری که برگزیده جشنواره داستان و شعر انقلاب نشده‌اند ولی از نظر هیات داوران آثار درخور و شایسته‌ای هستند هم حمایت خواهد شد و آثار خارج از نوبت به چاپ خواهند رسید و حق‌التالیف سه دوره چاپ به صورت نقدی به مولفان آثار پرداخت خواهد شد.

دبیر سیزدهمین جشنواره داستان و شعر انقلاب اعلام کرد: تاکنون ۱۰۷ رمان بزرگسال، ۳۵ رمان نوجوان، ۱۳۲ مجموعه داستان و ۱۵۱ مجموعه شعر به دبیرخانه این رویداد ارسال شده است که ارائه بیش از ۴۲۵ کتاب با توجه به دو محدودیت جشنواره داستان و شعر انقلاب از جمله این که آثار باید به اندازه یک کتاب باشند و نه تک شعر و اینکه کتاب‌ها نباید تاکنون منتشر شده باشند، آمار قابل توجه و خوبی است.

او در سخنانش به گستردگی موضوع جشنواره و اینکه مضمون آثار ادبی صرفا به روزهای منجر به پیروزی انقلاب اسلامی و دوره دفاع مقدس محدود نمی‌شود پرداخت و یادآور شد: در یک سال اخیر تلاش کردیم تا به مسائل امروزی و رویدادهای معاصر، ابعاد کمتر پرداخته‌شده از انقلاب، دستاورهای علمی- سیاسی، شخصیت‌ها و مفاهیم هم پرداخته شود و دایره موضوعات تولیدات ادبی گسترده‌تر شود.

دبیر سیزدهمین جشنواره داستان و شعر انقلاب گفت: امسال در اختتامیه این رویداد که اول اسفندماه برگزار خواهد شد، بخشی به یاد اکبر خلیلی برگزار خواهد شد. با وجود محدودیت آثاری که از وی منتشر شده، اما اکبر خلیلی حق بزرگی بر گردن ادبیات انقلاب اسلامی دارد.

معرفی داوران و نامزدها

در ادامه این نشست محمدرضا شرفی‌خبوشان، مهدی زارع و وحید حُسنی‌هنزایی به عنوان داوران رمان بزرگسال، ساسان ناطق، سیده عذرا موسوی و تیمور آقامحمدی به عنوان داوران رمان نوجوان و مجموعه داستان، و غلامرضا کافی، علی داودی و حسنا محمدزاده به عنوان داوران مجموعه شعر معرفی شدند.

بهزاد دانشگر همچنین در این نشست نامزدهای بخش‌های این رویداد را بدین شرح معرفی کرد:

در بخش رمان بزرگسال «ابرشهر» نوشته محمد رودگر، «بی‌سردار» نوشته محمداسماعیل حاجی‌علیان، «بنز» نوشته علیرضا نعمت‌اللهی، «زخم پاییز» نوشته سلمان کریمی، «قزل آهو» نوشته ام‌البنین ماهر، «ملاقات زیر رادیکال» نوشته لیلی طباطبایی «گعده‌های دور آتش» نوشته سید میثم موسویان و ««وُل» نوشته میثم فرهمندیان نامزد شدند.

در بخش رمان نوجوان «اسپاگتی با سس قرمز» نوشته هادی حکیمیان، «بهشت‌آباد» نوشته طیبه مهدی‌زاده، «طوطی و قالین» نوشته فائزه کرد فیروزجایی، «چرخ و فلک» نوشته زهرا پریایی، «فرار ماردوش» نوشته سمیه سلیمانی و «قلک‌های دوقلو» نوشته مریم فرجی به عنوان نامزد شناخته شدند.

در بخش مجموعه داستان هم نامزدها به این شرح معرفی شدند: «دوستان آلیس» نوشته مهدی دریاب، «لطفاً پیغام خود را بگذارید» نوشته مصطفی میرزایی، «جاده از راست باریک می‌شود» نوشته فریناز ربیعی، «خشت‌های سیاه -خشت‌های قرمز» نوشته وحید آقاکرمی، «جنگ بدون زن» نوشته مریم السادات میرحسینی و «یک گاری انار ترک‌خورده» نوشته خدیجه خانی.

همچنین در بخش مجموعه شعر «مناره الله‌اکبر» نوشته رضا نیکوکار، «به انتقام قسم» نوشته عاطفه جوشقانیان، «پادشاه لخت» نوشته مهدی جهاندار، «تأویل» نوشته اسماعیل محمدپور، «در ادامه صبح» نوشته فاطمه عارف‌نژاد، «سرو سروده‌ها» نوشته فائزه زرافشان و « من یک زنم» نوشته زهرا سپه‌کار نامزد شدند.

منبع: خبرگزاری ایسنا

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: سیزدهمین جشنواره داستان و شعر انقلاب مرکز آفرینش مجموعه داستان انقلاب اسلامی میلیون تومان رمان بزرگسال رمان نوجوان مجموعه شعر حوزه هنری خواهد شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۷۸۰۹۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/